به رییس جمهورکرزی!
جناب رییس جمهور ! دونیم قرن جنگ برادران ناراضی ات که ناملایمانه تن وروح این مردم را نوازش داد ، کم بود؟ سیزده سال انتحار ، انفجار ، ترور ، اختطاف ، قاچاق مواد مخدر و اعتیاد ، فساد اداری ورشوت و.... کم بود که با "برادر" و "شهید" خواندن قاتلین سربازان اردوی ملی ، پولیس ملی ، امنیت ملی ومردم بی دفاع کشور، نمک برزخم مردم ات پاشیدی ؟ فرزندان ناخلف پدر ات تن بی جان وخون آلود بیست ویک سرباز اردوی ملی کشور ات را پیشکش صلح برایت فرستاد و تو حتی در مراسم آنها شرکت نکرده ، دست پدری که فرزندش را برای دفاع از حکومت و "ارگ" تو به استقبال مرگ در "غازی آباد کنر" فرستاده بود وآن روز دنبال جنازه فرزندش از بامیان آمده بود وایستاد شده نمی توانیست ، را نگرفتی . اما؛ قاتل فرزندش را "شهید صلح" خطاب نمودی ، جگرش را پاره پاره نموده وکمرش را شکستی.
رییس جمهور! در این دوصدوپنجاه سال اخیر برادران سدوزایی ومحمدزایی ات فرهنگ برادرکشی را نهادینه نموده بودند و تو که تاریخ را خوانده ای چرا از برخورد برادرانت عبرت نمی گیری ؟ یادت هست که با "همایون ، زمان، محمود و وزیرمحمداکبرخان" برادر، فرزند وپدر شان چه کردند؟ بیا و از خیر این برادران ناراضی ات بگذر، آنها وحشی اند وازکشتن لذت می برند. به صدای وجدان ات گوش بدی که چه نجوای دارد و به تو چه می گوید!
رییس جمهور ! وقتی تو به عنوان فرد اول دولت وحکومت ، طالبان را برادران ناراض و کشته های شان را "شهید صلح" خطاب می کنی ، دیگر به کدام دلیل مردم فرزندان شان به سوی مرگ و مرتد شان بفرستد. نمی شود که دوطرف درگیر شهید باشند. و آن سرباز با کدام جرأت ودلیل به طرف برادرمجاهد رییس جمهورش فیر کند وشعار دفاع از دین ، ناموس وخاک دهد؟ اگرجای یکی از این بیست ویک سربازاردوی ملی "میرویس" فرزند دل-بند "زینت" کشته می شد ، آیا باز هم طالبان را برادروکشته های شان را "شهید" خطاب می کردی؟
رییس جمهور! مردم تو را متفاوت از اجداد ات حساب می نمودند ، ولی توهم از جنس شجاع ، عبدالرحمن وامین بر آمدی . وقت رفتن ات، بودن ات را ثابت نمودی. چیزی برای گفتن ندارم جز اینکه متأسفم برای "سی میلیون" نفرِ که سیزده سال فریب چشمک تو را خوردند. و به لب-خند تو ایمان آورده بودند که شاید شب تاریک به سر آید. اما ؛ تو تاریک تر اش کردی. و این هم تن بیست ویک سربازاردوی ملی وخیانت هم سنگرانش، تراژیدی دیگری هدیه به تاریخ.
جناب رییس جمهور ! دونیم قرن جنگ برادران ناراضی ات که ناملایمانه تن وروح این مردم را نوازش داد ، کم بود؟ سیزده سال انتحار ، انفجار ، ترور ، اختطاف ، قاچاق مواد مخدر و اعتیاد ، فساد اداری ورشوت و.... کم بود که با "برادر" و "شهید" خواندن قاتلین سربازان اردوی ملی ، پولیس ملی ، امنیت ملی ومردم بی دفاع کشور، نمک برزخم مردم ات پاشیدی ؟ فرزندان ناخلف پدر ات تن بی جان وخون آلود بیست ویک سرباز اردوی ملی کشور ات را پیشکش صلح برایت فرستاد و تو حتی در مراسم آنها شرکت نکرده ، دست پدری که فرزندش را برای دفاع از حکومت و "ارگ" تو به استقبال مرگ در "غازی آباد کنر" فرستاده بود وآن روز دنبال جنازه فرزندش از بامیان آمده بود وایستاد شده نمی توانیست ، را نگرفتی . اما؛ قاتل فرزندش را "شهید صلح" خطاب نمودی ، جگرش را پاره پاره نموده وکمرش را شکستی.
رییس جمهور! در این دوصدوپنجاه سال اخیر برادران سدوزایی ومحمدزایی ات فرهنگ برادرکشی را نهادینه نموده بودند و تو که تاریخ را خوانده ای چرا از برخورد برادرانت عبرت نمی گیری ؟ یادت هست که با "همایون ، زمان، محمود و وزیرمحمداکبرخان" برادر، فرزند وپدر شان چه کردند؟ بیا و از خیر این برادران ناراضی ات بگذر، آنها وحشی اند وازکشتن لذت می برند. به صدای وجدان ات گوش بدی که چه نجوای دارد و به تو چه می گوید!
رییس جمهور ! وقتی تو به عنوان فرد اول دولت وحکومت ، طالبان را برادران ناراض و کشته های شان را "شهید صلح" خطاب می کنی ، دیگر به کدام دلیل مردم فرزندان شان به سوی مرگ و مرتد شان بفرستد. نمی شود که دوطرف درگیر شهید باشند. و آن سرباز با کدام جرأت ودلیل به طرف برادرمجاهد رییس جمهورش فیر کند وشعار دفاع از دین ، ناموس وخاک دهد؟ اگرجای یکی از این بیست ویک سربازاردوی ملی "میرویس" فرزند دل-بند "زینت" کشته می شد ، آیا باز هم طالبان را برادروکشته های شان را "شهید" خطاب می کردی؟
رییس جمهور! مردم تو را متفاوت از اجداد ات حساب می نمودند ، ولی توهم از جنس شجاع ، عبدالرحمن وامین بر آمدی . وقت رفتن ات، بودن ات را ثابت نمودی. چیزی برای گفتن ندارم جز اینکه متأسفم برای "سی میلیون" نفرِ که سیزده سال فریب چشمک تو را خوردند. و به لب-خند تو ایمان آورده بودند که شاید شب تاریک به سر آید. اما ؛ تو تاریک تر اش کردی. و این هم تن بیست ویک سربازاردوی ملی وخیانت هم سنگرانش، تراژیدی دیگری هدیه به تاریخ.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر