خودنگاری های برای دیگران

در جامعه شناسی ادییات تعریف نسبتأ جامع که از کتاب ارائه شده، کتاب را «ماده ی از جنس و قطع معین و احتمالأ به صورت تاخورده یا طوماری که بر آن علامت هایی حاکی از برخی داده های فکری نقش می بندد»، می دانند. طوماری که در آن خودنگاری های یک آفرینشگر در قالب واژه های قراردادی آراسته می شود و معنی می یابد. هر آفرینشگر به هنگام خلق یک اثر یا دمیدن روح در کالبد واژه ها، مخاطبی را مدنظر دارد و برایش مهم نیست که این مخاطب به چه تعداد می رسد، ممکن است یک نفر باشد که علامت های سرگردان که برآیند داده های فکری اوست، بخواند و حتی آن یک نفر خودش باشد. هر نویسنده ی به نوعی از خود و برای خودش می نویسد و هر یادداشتی را می شود گفت در نهایت به نوعی «اتوبیوگرافی» است که از خود برای خود و اما برای دیگران می نویسد. در واقع یادداشت های یک کتاب و همچنان پاره نگاری های که در فیس_بوک گذاشته می شود، همان فکر آفرینشگر است که صورت علامات و نشانه های بی ریخت و قراردادی را در خود گرفته است و نویسنده در واقع هر آنچه که می آفریند، از خود و برای خود می نویسد که دیگران در ظل خودش خودنگاری هایش را می خواند.

پ.ن: آنچه که در اول تعریف کتاب از دید جامعه شناسی ادبیات ذکر شد، بیشتر قسمت آخر و مورد «علامت های حاکی از برخی داده های فکری» در این یادداشت در نظر است. یعنی اینکه یادداشت های روزانه ی که در فیس_بوک گذاشته می شود، به نوعی پاره ی از یک کتاب ناتمام است.